25 VII 2017

Vandaag had ik een ontmoeting met een vriendin die ik al jaren niet had gezien. Vanzelf kwam het gesprek op familieleden en dierbaren die inmiddels gestorven waren. Daarbij een aantal gevallen van zelfgekozen euthanasie.

Wij zijn beiden lid van de vereniging NVVE die een pleidooi voert voor de toepassing van euthanasie. Er was tussen ons overeenstemming dat dit een oplossing kan zijn.

Zij had meer gevallen van nabij meegemaakt dan ik, maar over één punt waren wij het eens: de praktijk van de euthanasie is in de eerste plaats zeer verschillend en in de tweede plaats voor alle betrokkenen soms een rauwe ervaring.

Noch de betrokkene, noch de aanwezigen, noch de arts zijn altijd voorbereid op de werkelijkheid van het doden van een geliefd persoon. Evenmin op wat te doen als de dood is ingetreden. Er is weinig ritueel.

We kwamen tot de slotsom dat althans wij hadden moeten improviseren, wat op zich niet slecht is, maar dat voorbeeldige berichtgeving uit de praktijk van euthanasie ons daarbij had ontbroken.

Het ging ons niet om de publieke en professionele kant van euthanasie, maar om de subjectieve ervaringen van direct betrokkenen. Het lijkt wenselijk de goede en slechte ervaringen te evalueren om te komen tot nieuwe private basisvormen, die de weggevallen arts, dominee of pastoor kunnen vervangen.